Arboretum in ’t Rivierenhof
Je moet van het pad treden om er te geraken: een grote, open, groene plek, toegedekt met bladerdek. Dit is plek waar Lena voor het eerst zichzelf toeliet. Door deze plek te delen, laat ze nu ook andere mensen toe, tot wie ze altijd al was.
Er is een open plek
die voort vloeit
uit een breuk in de lijn.
De zon schijnt door in
het bladerdek.
Je huid schijnt door in
je huid.
Je wacht. Wachten is ook een manier
van doen.
De lucht die net nog
deel was van jou wordt nu
deel van de plek en de lucht
die net nog deel was van
de plek wordt nu
deel van jou.
Dat duurt totdat
je lichaam
een open plek is.
Poëzie is altijd opnieuw
beginnen.
Alles is altijd
opnieuw beginnen.
We herhalen onze lichamen tot onze lichamen
ons herhalen.